Büyülü Mevsimler Ormanı

Uzak diyarların birinde, gökyüzüne uzanan devasa çınar ağaçlarıyla kaplı bir orman varmış. Bu ormanın adı Büyülü Mevsimler Ormanı‘ymış. Ormanda yaşayanlar, dört bir yanın sihirle örülü olduğunu, ancak saf kalpli ve meraklı olanların bu büyüyü görebildiğini söylerlermiş. Ormanın tam ortasında ise, yaprakları altın renginde parlayan tek bir ağaç varmış: Yürek Kökü Ağacı. Bu ağacın köklerinin, dünyadaki tüm mevsimlerin dengesini sağladığına inanılırmış.

Bir gün, ormanın kenarındaki bir köyde yaşayan Lila adında cesur bir kız, bu ağacın sırrını duymuş. Annesinin anlattığı hikâyelerdeki gibi, sihirli bir maceraya atılmaya karar vermiş. Yanına, en yakın dostu olan kızıl tilki Ember‘i alıp yola koyulmuş. Ember, konuşamazmış ama Lila’nın her dediğini anlar, kuyruğuyla işaret ederek ona yol gösterirmiş.

İlk Durak: Bahar Çeşmesi

Ormana girdiklerinde, hava aniden değişmiş. Bir adımda karlar eriyip yerini papatyalara bırakmış. Etraflarında kelebekler uçuşmaya, kuşlar şarkı söylemeye başlamış. Lila, şaşkınlıkla etrafına bakarken, uzaktan gümüş renginde bir çeşme görmüş. Çeşmenin başında, saçları çiçeklerle örülü genç bir kadın duruyormuş. Bu, Bahar Perisi imiş.

Peri, Lila’ya gülümseyip seslenmiş:
“Yürek Kökü’ne gitmek istiyorsan, önce bana bir sorunun cevabını vermelisin: Hangi tohum toprağa düşmeden filizlenir?”
Lila düşünmüş taşınmış. Sonra yanıtlamış:
“Hayal tohumları. Çünkü onlar kalpte filizlenir.”
Bahar Perisi memnun olmuş. Elindeki kristal kadehten bir yudum suyu Lila’ya içirmiş. İçer içmez, kızın teni ışık saçmaya başlamış. Peri, “Bu ışık, seni yaz sıcağından koruyacak,” demiş.

İkinci Engel: Alevli Çöl

Bahar bölgesini geçtiklerinde, hava kavurucu bir sıcağa dönüşmüş. Kum tepeleri üzerinde, turuncu bir gökyüzü asılı duruyormuş. Burası Yaz Çölü imiş. Lila, susuzluktan bitkin düşmüş ama Ember onu bir vahaya doğru çekmiş. Vahada, ateşten kıyafetler giyen bir adam oturuyormuş. Bu, Yaz Sultanı imiş.
“Yürek Kökü’ne ulaşmak için,” demiş adam, “bir gece bu çölde uyumalısın. Ama dikkat et; rüyaların seni yanıltabilir.”
Lila korkmuş ama cesaretini toplamış. Gece olunca, kumların üzerine uzanmış. Rüyasında, annesiyle köydeki evlerini görmüş. Mutluymuş ama sonra ev yavaşça erimeye başlamış. Uyandığında, Yaz Sultanı yanındaymış:
“Gerçek mutluluk, anın içindedir. Geçmişe tutunmak seni tüketir,” demiş. Lila’ya bir kum saati vermiş: “Bunu Yürek Kökü’ne götür.”

Üçüncü Sınav: Sonbahar Labirenti

Çölü aştıklarında, yapraklar sararmış, hava serinlemiş. Önlerinde dev bir labirent uzanıyormuş. Duvarları sarmaşıklarla kaplı bu labirentin adı Sonbahar Labirenti imiş. İçeriden bir kadın kahkahası duyulmuş:
“Ben Gölge Hanım! Labirentten çıkmak için, beni yakalamalısın!”
Lila ve Ember koşmaya başlamış. Her köşede, Gölge Hanım’ın yansımaları beliriyor, alaycı gülüşler duyuluyormuş. Tam Lila umudunu yitirecekken, Ember bir yaprak yığınına doğru hamle yapmış. Gölge Hanım, tilkinin pençeleri altında gülmeye devam etmiş:
“Aferin! Gerçek beni buldun. İşte ödülün: Değişimin Anahtarı.”
Kadın, Lila’ya bronz bir anahtar uzatmış. “Bunu Yürek Kökü’nün kapısında kullan.”

Son Engel: Kış Krallığı

Labirentin sonunda, her yer buzla kaplıymış. Kış Krallığı‘nın ortasında, kristalden bir kale yükseliyormuş. Kalenin kapısında, dev bir ayı nöbet tutuyormuş. Lila, titreyerek ayıya yaklaşmış:
“Lütfen geçmeme izin ver. Yürek Kökü’ne ulaşmam gerekiyor.”
Ayı homurdanmış:
“Bu kapıyı açmak için, kalbini dinlemen gerek.”
Lila gözlerini kapatmış. Aklına Bahar Perisi’nin suyu, Yaz Sultanı’nın saati, Gölge Hanım’ın anahtarı gelmiş. Sonra, Ember’in sıcaklığını hissetmiş. Kalbinin attığını duymuş: Her mevsim bir ders taşır. Dengede olmak, hepsini kucaklamaktır.
Ayı gülümsemiş: “Doğru cevap.” Kapı açılmış.

Yürek Kökü Ağacı

İçeride, altın yapraklarıyla Yürek Kökü Ağacı parlıyormuş. Köklerinin dibinde, dört mevsimin sembolleri birleşmiş: Su, ateş, yaprak ve buz. Lila, getirdiği eşyaları köklerin etrafına yerleştirmiş. Aniden, ağaç titremeye başlamış. Gövdesinden yükselen bir ses:
“Dengeyi koruyan, saf bir kalp buldum,” demiş.
Ağacın dallarından bir yaprak kopup Lila’nın boynuna asılmış. Bu, ona mevsimlerin bilgeliğini hatırlatacak bir kolyeymiş. Ember’le birlikte köye döndüklerinde, her şey normale dönmüş. Ama Lila artık biliyormuş: Gerçek sihir, doğanın döngüsüne saygı duymakmış.

Son
Lila, o günden sonra köydeki çocuklara mevsimlerin dilinden anlamayı öğretmiş. Ember ise onun yanından hiç ayrılmamış. Derler ki, Yürek Kökü Ağacı’nın yaprakları hâlâ Lila’nın torunlarının boynunda parlıyormuş…

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Klasik Masallar kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.